Wiedza a wiara
Fides et ratio
Człowiek jako istota rozumna, zdolna do wnioskowania i logicznego myślenia odzwierciedla zamysł Bożego stworzenia, Jego odbicia w ciele człowieka. Jako taka wymaga uszanowania i wysłuchania a także wychowania. Wychowania w świetle, którego źródłem jest wiara.
Człowiek pozostawiony sam sobie i własnemu rozumowi podlega niebezpieczeństwu wykolejenia się z toru obranego przez Stwórcę, pielgrzymowania do domu Ojca.
Wzniosłość umysłu człowieka przejawia się w akceptacji swojej małości w relacji do Boga i niewystarczalności wobec świata. Tylko wiara przyciąga człowieka na wcześniej obrany szlak wędrówki, szczytem której jest zbawienie i oglądanie Boga. W tę wędrówkę człowiek nie może wybrać się sam. Rzucany na kolana przez własne błędy i zaniedbania podnosi się siłą nie rozumu lecz właśnie wiary w zbawczą moc Jezusa Chrystusa Zwycięzcy śmierci, największego oręża zła w walce o duszę człowieka.
Wielkość umysłu człowieka przejawia się w umiejętności wsłuchania w głos Boga—nieskończonej i cierpliwej Ręki Bożej w kształtowaniu umysłu człowieka. Ta lekcja, ciąg zajęć i egzamin prowadzi człowieka drogami przez niego nieznanymi, które określa się nocą wiary. W rzeczywistości to oświecenie umysłu na nowe prawa, których wcześniej nie znał, nie rozumiał. Wiara nie przekreśla dorobku umysłowego człowieka, ale go uzupełnia, umacnia, otwierając go na nowe płaszczyzny myślenia. Świat poznany oczami wiary podnosi człowieka do godności Boga. Tak poznany staje się niewyczerpalnym źródłem umysłowej kontemplacji i zadowolenia ze współżycia w rozumowaniu Boga.
Słowa otrzymane: 27 III 2018 w Sanktuarium JPII w Krakowie